مشروح :
روزگاری در ایران دخترانی چون مهرتاج رخشان تهرانی (بدر الدجی.م. 1260. ف. 1353) برای آمد و شد به مدرسه و تحصیل علوم مجبور به ابداع چنین لباسی شدند تا بتوانند در سواد همتراز درس خوانده ترین مردانِ ایرانی باشند.
وی سالها بعد به فقه، عربی، تاریخ، انگلیسی، فرانسه مسلط در سال 1307 در نشریه ی عالم نسوان پیشنهاد تشکیل خانهٔ امید برای نگهداری و آموزش زنان روسپی را مطرح کرد. از نظر او جامعه مقصر اصلی در پدیدهٔ روسپی‌گری بود و همو می‌بایست و می‌توانست سرنوشت قربانیان آن را تغییر دهد. البته طرح او به‌جایی نرسید، اما از اولین نمونه‌های ایرانی توجه به وضعیت روسپیان به عنوان یکی از حاشیه‌ای‌ترین و ستمکش‌ترین بخش‌های جامعه بود.
او همچنین به درخواست وزیر معارف نظام‌نامه‌ای برای مدارس ایران تهیه کرد که در صفحهٔ اول نخستین شماره مجله معارف به چاپ رسید. رخشان نهایتاً در ۱۳۱۱ از ادارهٔ فرهنگ بازنشسته شد. یکی از دلایل بازنشستگی او اختلاف در مورد آموزش درس حفظ الصحه (بهداشت عمومی) بود که مسئولان آن را درسی بی‌فایده می‌پنداشتند.
زنان در ایران راهی بس طولانی را پیموده اند.../كانال شبان